Νέα χτυπήματα στους πρόσφυγες. Μεγαλύτερη η ανάγκη για την αλληλεγγύη μας.

Να εργάζονται αμισθί και να επιμορφώνονται πολιτιστικά και κοινωνικά θα ζητήσει από τους αιτούντες ασύλου η φινλανδική κυβέρνηση, η οποία παρουσίασε σήμερα τη νέα μεταναστευτική της πολιτική. «Η νέα σειρά μέτρων θα καταστήσει αυστηρότερες τις πρακτικές μας και θα εξαλείψει πιθανούς παράγοντες έλξης των προσφύγων» δήλωσε ο πρωθυπουργός, Γιούχα Σιπίλα. Αναφέρει δημοσίευμα στο left.gr.

Ενώ σήμερα επιχειρείται εκκένωση του προσφυγικού καταυλισμού στην Ειδομένη, που αποτελεί και τη μοναδική πύλη εξόδου των προσφύγων προς την Ευρώπη. Η ενέργεια αυτή του ελληνικού κράτους, αποτελεί το συμπλήρωμα στο φράχτη που κατασκεύασε η ΠΓΔΜ για να περιορίσει την έξοδο των προσφύγων από την χώρα μας και την προώθησή τους προς την Ευρώπη. 

Νέο ναυάγιο και 11 πνιγμένοι πρόσφυγες και παιδιά στο Φαρμακονήσι, με τον αριθμό των πνιγμένων προσφύγων στη Μεσόγειο να μην μπορούμε καν να τον μετρήσουμε.

Αυτός είναι ο τρόπος "θερμής υποδοχής" των προσφύγων από την Ευρώπη. Ξύλο, χημικά, φράχτες, πνιγμοί, εξαθλίωση, εργασία αμισθί. Οι συνένοχοι των Αμερικανών και των Ρώσων ιμπεριαλιστών στο έγκλημα της Μέσης Ανατολής, που όλοι μαζί εξέθρεψαν τους ισλαμοφασίστες του ISIS και κατέστρεψαν τη Συρία με τις βόμβες και τα αεροπλάνα τους, ολοκληρώνουν το έργο τους σε Ευρωπαϊκό έδαφος με την εξαθλίωση και εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών. 

Παραθέτουμε το κείμενο, το οποίο μοιράστηκε κατά τις εξορμήσεις της Πρωτοβουλίας Νέων Εργαζομένων- Ανέργων για το προσφυγικό ζήτημα.

Ο ήλιος δε βγήκε ακόμα. Και μάλλον όταν βγει δεν θα είναι το ίδιο λαμπερός.
Ακούγονται πυροβολισμοί και εκρήξεις. Σειρήνες που ξεκουφαίνουν.
Φανατικά «γαβγίσματα», όπλα, αποκεφαλισμοί, ανατινάξεις.
Δηλώσεις αμερικάνικες. Δηλώσεις ρώσικες. Δηλώσεις ευρωπαϊκές.
Λένε να ησυχάσουμε, έρχονται να μας σώσουν… όλοι για το καλό μας.
Σηκώνονται αεροπλάνα, βόμβες χτυπούν στα τσιμέντα.
Τα παιδιά κλαίνε, οι τραυματίες ουρλιάζουν. Δε γίνεται να μείνουμε εδώ.
Μόνο αυτό ακούγεται με ένα βουβό τρόπο.
Όσο κι αν προσπαθήσαμε η λύσσα είναι πολύ μεγάλη.
Ανταγωνισμοί και πολιτικά παιχνίδια. Ιμπεριαλισμός λέγεται.
Το «ταξίδι» ξεκινά χωρίς να μπορείς να σκεφτείς τι μένει πίσω.
Πίσω μένει αυτός χωρίς πρόσωπο… με τα πολλά πρόσωπα. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ είναι παντού.
Αυτό το «ταξίδι» δεν είναι σαν αυτά που έχουμε κάνει.
Στις βαλίτσες δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής. Ούτε ιδιαίτερα όνειρα για το μέλλον.
Μόνο η επιβίωση.
Ακούγεται ότι πολλοί από όσους είναι μπροστά πνίγονται, άλλοι ξυλοφορτώνονται αναίτια.
Κρύο και πείνα. Αγώνας για επιβίωση.
Στη μαυρίλα όμως υπάρχει και φως, ελπίδα.
Έρχεται βοήθεια. Απλοί άνθρωποι σαν εμάς, βοηθούν κι αυτοί με τις δυσκολίες τους.
Πού πάμε; Είμαστε στη μέση του πουθενά. Σημασία δεν έχει ο προορισμός έχει το ταξίδι;
Όχι σημασία έχει η επιβίωση, να γλυτώσεις από τη μανία του πολέμου.
Να σταματήσει ο πόλεμος, να σταματήσει αυτό το έγκλημα.
Όλοι μαζί θα τον σταματήσουμε. Όλοι οι λαοί του κόσμου.
Όπως προτάξαμε τα στήθια μας ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη και στη Γιουγκοσλαβία.