Μας σκοτώνουν και λένε ότι φταίμε… ή αλλιώς, η αντεργατική επίθεση δεν έχει πάτο!

Χαρακτηριστικές της επίθεσης που δέχονται τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι 2 δικαστικές αποφάσεις του Αρείου Πάγου σχετικά με τα εργατικά ατυχήματα. Συγκεκριμένα αφορούν σε 2 διαφορετικές υποθέσεις, σχετικές με τροχαία ατυχήματα οδηγών φορτηγών εν ώρα εργασίας.

Στην πρώτη ο οδηγός κατάφερε να επιζήσει, ενώ το φορτηγό και το εμπόρευμα καταστράφηκαν. Ο οδηγός απέδωσε την ευθύνη του ατυχήματος στην κακή συντήρηση του φορτηγού. Ωστόσο το δικαστήριο έκρινε πως την ευθύνη την έχει ο ίδιος ο οδηγός, ο οποίος μάλιστα καλείται τώρα να αποζημιώσει την εταιρία για τη ζημιά.

Στη δεύτερη περίπτωση, ο εργαζόμενος είναι νεκρός. Όταν η οικογένειά του διεκδίκησε αποζημίωση από την εταιρία, η οποία ανάγκαζε τον εργαζόμενο να δουλεύει υπερωρίες, που του κόστισαν τη ζωή, η Δικαιοσύνη είχε άλλη άποψη… Έκρινε λοιπόν τον εργαζόμενο συνυπεύθυνο του θανάτου του!

ΑΠΟ ΚΑΥΣΙΜΗ ΥΛΗ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ;

Τα τελευταία χρόνια , αλλά ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες όπου και να στρέψουμε το βλέμμα μας η φρίκη του πολέμου είναι εκεί. Στην τηλεόραση, στο ιντερνέτ, στις πόλεις, στα χωριά μας, δίπλα μας. Άνθρωποι θύματα του πολέμου με λίγες αποσκευές στους ώμους προχωράνε, κάνουν χιλιόμετρα προσπαθώντας να βρουν τί????? Απλά ένα καλύτερο αύριο, να σωθούν, να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους.

Ευτυχώς, παρόλο που καταβάλλονται μεγάλες προσπάθειες,  το μάτι μας δεν συνήθισε τη φρίκη και τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών,  Αμερικάνων, Ευρωπαίων και Ρώσων, των φονιάδων των λαών. Δεν πιστέψαμε τα παραμύθια τους, πως δήθεν προσπαθούν να σώσουν χώρες και λαούς από τους τρομοκράτες. Ακούσαμε τις ιστορίες των παππούδων μας,  για τους δικούς τους ξεριζωμούς, για τους πολέμους που έζησαν, την πείνα, την φτώχεια. Αλλά και εμείς είδαμε την ¨ασφάλεια¨ που προσφέρουν στους λαούς. Τους  είδαμε στην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία και τώρα στη Συρία.