Κάποια σχόλια για τις δηλώσεις του Πούτιν

«Φυσικά δε χρειαζόμαστε τις πυρηνικές κεφαλές στον πόλεμο με τους τρομοκράτες, και ελπίζω ότι δε θα τις χρειαστούμε ποτέ» ήταν η δήλωση Πούτιν προς το «Ισλαμικό κράτος» αλλά και προς το Τουρκικό κράτος και τους ΝΑΤΟïκούς συμμάχους του. Μια υπενθύμιση της πυρηνικής ισχύος της Ρωσίας που ωστόσο απίθανο είναι να πτοήσει τους ανταγωνιστές της, όπως δείχνουν και τα επεισόδια στο Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα. Αντίθετα σχεδόν μέρα με τη μέρα η αντιπαράθεση κλιμακώνεται με νέες προκλήσεις και εντάσεις.

                Αυτά τα γεγονότα με όσα έχουν προηγηθεί σημαίνουν τον ολοένα και πιο κοντινό κίνδυνο για τους λαούς της περιοχής να κληθούν να πολεμήσουν, να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, ή να σφαγιαστούν σαν άμαχοι. Σίγουρα δεν υπάρχει έξυπνη ατομική βόμβα που να ξεχωρίζει τον τζιχαντιστή από τον άμαχο Σύρο. Τόσος θάνατος και καταστροφή για χάρη της «ανάπτυξης» του κεφαλαίου μια και οι αστική τάξη κάθε χώρας είναι που βρίσκονται πραγματικά στο τιμόνι όλων αυτών των καπιταλιστικών κρατών πίσω από τις κυβερνήσεις Ομπάμα, Ολάντ, Άσαντ, Πούτιν κτλ.

                Μπροστά σε αυτά και με τους φόβους που συνεπάγεται, οι λαοί δεν πρέπει να παρασύρονται στο «παιχνίδι» των Ιμπεριαλιστών που κρατούν και ρίχνουν σαν εφεδρεία «αριστερές» - τύπου ΣΥΡΙΖΑ – και εθνικιστικές-φασιστικές λύσεις τύπου Λε-Πεν, Pegida, Χρυσή Αυγή. Όλοι τους  δε διστάζουν με κυνισμό να πετάξουν το φιλολαïκο, δημοκρατικό ή «αντι-αμερικανικό» προσωπείο μόλις κερδίζουν τις εκλογές με ψεύτικες υποσχέσεις. Ούτε να παρασύρονται από την αμυντική «πατριωτική» εικόνα και τις υποσχέσεις που προβάλλει η Ρωσική συμμαχία. Γιατί και εκεί οι μεγαλοαστοί υποστηρικτές του Πούτιν και του Άσαντ είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται το μόχθο των εργαζομένων, εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις στη Συρία για να μεγαλώσουν τα κέρδη των επιχειρήσεών τους (βλέπε χρυσά συμβόλαια ανοικοδόμησης κ.α.) κάνουν μπίζνες με πολεμοχαρείς και ξενοφοβικούς εθνικιστές (βλέπε δάνεια στη Λε-Πεν) και αυτοί στην τελική ελπίζουν να επεκταθούν για ιδίον όφελος, κάτι να αρπάξουν από την ανακατανομή του κόσμου.

                Εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς θα σταματήσουν αυτές οι εξελίξεις. Πρέπει να έχουμε όμως στο νου μας πως «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», της αντεργατικής, κερδοσκοπικής, ανταγωνιστικής και αρπακτικής πολιτικής που εφαρμόζουν οι ιμπεριαλιστές και η αστική τάξη σε κάθε χώρα και για αυτό οι πόλεμοι δε σταμάτησαν ποτέ μετά το «τέλος της ιστορίας» το 1991 και με την «παγκοσμιοποίηση». Τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς καμία αστική κυβέρνηση δε θέλει ούτε μπορεί  να τους σταματήσει. Για το λαό μόνη ελπίδα είναι η ανασυγκρότηση και η ανάπτυξη του δικού του κινήματος αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και στον καπιταλισμό με προοπτική τη δική του εξουσία, διότι η εργατική τάξη και τα φτωχότερα λαïκά στρώματα είμαστε οι μόνοι που έχουμε συμφέρον από την ειρήνη και μπορούμε να οικοδομήσουμε τη χώρα για χάρη των δικών μας αναγκών.