Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Σαν την Χαλκιδική έχει;

Τι είναι άραγε όλη αυτή η ιστορία που εξελίσσεται στην Ανατολική Χαλκιδική - στον Κάκαβο και τις Σκουριές; Είναι κάτι που μας αφορά ή πρόκειται για τοπικό ζήτημα; Είναι μήπως μια σύγκρουση μεταξύ αυτών που θέλουν να δουλεύουν και αυτών που θέλουν να κάθονται; Είναι κάτι το μοναδικό που δε σχετίζεται με την υπόλοιπη Ελλάδα; Και τέλος αυτή η εταιρεία η Ελντοράντο Γκολντ και η ελλαδική παραφυάδα της η "Ελληνικός Χρυσός" εμπλέκονται κάπου; Οι ελληνικές κυβερνήσεις και η Ε.Ε. παίζουν κάποιο ρόλο; 

Ε λοιπόν η Χαλκιδική είναι όλα αυτά και πολλά άλλα.  Ταυτόχρονα φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, όπως ήταν, όπως είναι, και όπως θα γίνει. Είναι επίσης ένα παράδειγμα από το -βραχυπρόθεσμο- μέλλον, όπως αυτό προετοιμάζεται από την Ελντοράντο για όλη σχεδόν τη βόρεια Ελλάδα: Έβρος, Ροδόπη, Σέρρες, Δράμα, Καβάλα, Κιλκίς.


Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ελλάδα ζει και αναπνέει στο έδαφος της κρίσης. Μέρα με τη μέρα η ανεργία αυξάνεται, τα μεροκάματα πέφτουν, τα δημοκρατικά δικαιώματα ανακαλούνται βίαια. Μερίδα ελλήνων κεφαλαιούχων πολλαπλασιάζει τα υπερκέρδη της (μέσω της μείωσης ή της μη πληρωμής μισθών), η ελληνική αστυνομία αυξάνει τα έξοδα στις βενζίνες για να γυρνά εν είδει συμμορίας, η ομάδα ΔΕΛΤΑ ολημερίς στους δρόμους (εφαρμόζει στην πράξη την αφαίρεση των δημοκρατικών δικαιωμάτων).

Και αν αυτά συμβαίνουν από τους εσωτερικούς μηχανισμούς, εξωτερικοί μηχανισμοί (βλ. Ε.Ε., Δ.Ν.Τ.) συνεπικουρούν με υπερβάλλοντα ζήλο για την επίτευξη των ίδιων στόχων: καθημερινή αφαίμαξη στο εισόδημα των Ελλήνων εργαζομένων, με δόσεις του χρέους εξάρτησης που ο λαός πληρώνει και πρόθυμοι νυν και πρώην κυβερνήτες αναλαμβάνουν να εισπράττουν.

Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής. Η συμφωνία κλείστηκε. Το ελληνικό κεφάλαιο συμφώνησε -δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς- με το ιμπεριαλιστικό να κλέβουν μαζί το λαό και ας "αδικείται" το ίδιο στη μοιρασιά. Δεν έχει κι άλλο τρόπο προκειμένου να συνεχίσει απρόσκοπτα να κλέβει τον ιδρώτα και τον κόπο του λαού μας. Και βέβαια, όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, τόσο ο λαός, από τη μια, βρίσκεται σε δυσκολότερη θέση, ενώ οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους, από την άλλη, βρίσκουν την ευκαιρία να αποθρασύνονται.

Αυτό έχει γίνει και στη Χαλκιδική. Η Ελντοράντο δεν είναι καμία τυχαία εταιρεία. Είναι μια καναδικών και αμερικάνικων συμφερόντων πολυεθνική, που επενδύει μόνο εκεί που τα κέρδη της είναι τέτοια που μπορούν να θρέψουν έναν κολοσσό. Τα παραδείγματα των επενδύσεών της ανά τον κόσμο το αποδεικνύουν. Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να ρίξει μια ματιά στο τι απέγινε ο τόπος στο Μεξικό και τη Ρουμανία όταν τον στράγγιξε, όταν τον ξεζούμισε και έφυγε με πακτωλούς δολάρια στην τσέπη. 

Αυτό είναι το πλαίσιο και μέσα σ’ αυτό δε χωρούν "λύσεις" προτάσεων εξορθολογισμού της επένδυσης, καλεσμάτων για ελέγχους στους ρύπους, παρακάλια για άλλες συνθήκες προστασίας εργαζομένων, της περιοχής και του περιβάλλοντος. 

Η επένδυση ή θα είναι καταστροφική ή θα σταματήσει -οριστικά και αμετάκλητα. Παρακάλια και ευχές δεν τρομάζουν τις οχιές.

Και ο λαός; Μήπως φταίει κι αυτός; Μήπως μαζί τα φάγαμε; Ο λαός είναι κάτω από το ζυγό της εξουσίας, στενάζει κάτω από τους εκβιασμούς και την τρομοκράτηση ντόπιων και ξένων αφεντικών. Όμως ο λαός αυτός δεν υποτάσσεται. Η αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής είναι ένα σύγχρονο τέτοιο παράδειγμα. Ο κόσμος της Χαλκιδικής, μετά από τόσα χρόνια αδράνειας, στέκεται όρθιος για να σώσει τη ζωή του, τον τόπο του, το μέλλον του, το δικό του και των παιδιών του. Η μάχη μόνο εύκολη δεν είναι• η εταιρεία εξαγοράζει, εκβιάζει, μέσα σε ένα περιβάλλον ανεργίας και ανασφάλειας. Το ελληνικό κράτος, χωρίς καθόλου να έχει απαρνηθεί τον κλασικό τρόπο, τη βία των ΜΑΤ, κάνει με τη νέα του κυβέρνηση και κάτι πιο έξυπνο, στήνει έναν ολόκληρο μηχανισμό για να καταδείξει πως το μόνο που διαδραματίζεται είναι μια διαμάχη δύο κοινωνικών ομάδων. Η εταιρεία χρηματοδοτεί(!) μια ολόκληρη διαδήλωση των εργαζομένων ή «εργαζομένων» της που υπερασπίζονται δήθεν το δικαίωμά τους στη δουλειά –ένα μεροκάματο που στόχο έχει, επί της ουσίας, το γκρέμισμα του ίδιου τους του σπιτιού. Και κάπως έτσι η κοινή γνώμη μένει με την εικόνα ενός «εμφυλίου πολέμου» μεταξύ των δύο στρατοπέδων στα οποία έχουν χωριστεί οι κάτοικοι της Χαλκιδικής. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν είναι καθόλου έτσι. Δευτερεύουσες πλευρές που αναδεικνύει η προπαγάνδα κυβερνητικών κύκλων και υποταγμένων λογικών μπορεί να υπάρχουν, αλλά το κεντρικό ζήτημα ήταν και παραμένει ένα και μόνο ένα. Ο λαός της Χαλκιδικής απαιτεί ο τόπος του να ανήκει σ’ αυτόν και σε καμία πολυεθνική και σε κανέναν Μπόμπολα.

Ο δρόμος που διαλέγουμε είναι αυτός που υπερασπίζει το δικαίωμα των ανθρώπων να κάνουν κουμάντο στον τόπο τους. Όλοι μαζί να παλέψουμε στον αγώνα για έναν τόπο με οξυγόνο, με δάση και μελίσσια, με θάλασσες που θά ’χουν ψάρια (αλιεία), με ανθρώπους περήφανους και όχι ικέτες κάθε αφεντικού. Ακόλουθοι χειροκροτητές του φασιστοειδούς οπαδού της τρόικας Γεωργιάδη σε "πορείες" που έχουν χορηγούς όλους αυτούς που μας πίνουν το αίμα, μας κλέβουν τον ιδρώτα, μας στερούν το δικαίωμα στη δουλειά, δεν ανήκουν στην εργατική τάξη και στην προοπτική της. Η δουλειά είναι ιερό πράγμα, αλλά κάποιες "δουλειές" δεν είναι δουλειές. Δε μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη του ξενοδοχειακού κεφαλαίου, δε νοιαζόμαστε για τις Ρώσικες επενδύσεις. Παλεύουμε μαζί με τους κατοίκους της Χαλκιδικής για έναν τόπο που θα κερδίσει τη μάχη• για να έχει οξυγόνο να αναπνέει και νερό να πίνει• για να μπορεί την επόμενη μέρα να αρνηθεί την "ανάπτυξη" της εξαθλίωσης, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Από "αριστερά", από δεξιά, από νότια ή από βόρεια. Για να μπορεί τη μεθεπόμενη να παλέψει πιο δυνατός, πιο οργανωμένος για δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία, για έναν κόσμο που θα χωράει τις ανάγκες και τα όνειρά μας.

  • Καμιά αναμονή - καμιά απογοήτευση - ο λαός παλεύει χωρίς κυβερνητικούς χορηγούς
  • Αλληλεγγύη στον αγώνα ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής
  • Δουλειά για όλους
  • Ο τόπος μας δεν είναι κάδος λυμάτων - να φύγει τώρα η Ελντοράντο Γκολντ και η Ελληνικός Χρυσός
  • Ο λαός να γίνει αφέντης στον τόπο του
Πρωτοβουλία Νέων Εργαζομένων & Ανέργων


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου